Bathurst naar saint louis, kouchibouguac np

Dag 9

12 juni

Gisterenavond kon ik niet goed in slaap komen want ik had Mike on my mind, dus vanmorgen hem maar weer even gebeld en hij verzekerd me dat het goed gaat met hem, dat hij geen last heeft en dat we gewoon moeten blijven. OK voor nu is het geweten weer een beetje gesust maar het blijft k . .

Bij het ontbijt zaten we weer met z’n tweeen in de bistro van het hotel. Een eenvoudig ontbijtje en toen weer op pad. Vandaag hoefde we niet zo ver te rijden ongeveer 130 km maar we hebben even een kleine omweg genomen. Het eerste stuk was snelweg en daarna zijn we de Acadian coastal drive gereden via Escuminac. Misschien is het de leeftijd of de eentoon van de weg maar algauw hebben we eigenlijk wel weer genoeg van al die bomen, er komt werkelijkwaar geen einde aan. In een restaurant zonder naam en very simple een bakkie gedaan, blllllllll niet te zuipen na die zalige cappuccino.

Uiteindelijk komen we via de noord ingang het nationale park binnen en daar zijn we geen  ingang tegen gekomen en konden zonder de pas naar binnen. Eerst maar naar het visitor centre daar willen we een filmpje over het park bekijken maar helaas de beamer doet het niet. We hebben even gewacht maar het wilde niet echt lukken. Toen zijn we maar een verkennend rondje door het park gereden want morgen hebben we hier de hele dag. Het is inmiddels rond de 26 graden, zalig natuurlijk maar je vergaat hier van de muggen dus blote armen lopen is pijnlijk. We hebben de boardwalk gelopen door een soort wad gebied. Mooi gebied waar het nu laag water was.

Toen op naar het  Kouchibouguac resort om onze spullen uit te laden en daarna op zoek naar een geld automaat en een winkel om brood voor het ontbijt te halen want dat is niet inbegrepen.

Nadat we dit gevonden hadden even bij de Tim Hortons een broodje gegeten want we moeten op tijd zijn omdat we om 6 uur op bear safari gaan. Nu klinkt dat spannender dan het is hoor want we gaan echt niet met een stel het bos in opzoek naar beren. Nee, we moeten ons melden bij een huis waar de bear whisperer en zijn vrouw ons met een oud busje naar een deel van hun land brengt wij hij al 20 jaar de beren 1 keer per dat een traktatie geeft. Er zijn nog 2 meiden die ook mee gaan en na een paar minuten komen we aan bij een soort treehouse waar de eerst beer al staat te wachten. De bus wordt zo dicht mogelijk naar de deur van de boomhut gereden en we moeten oversteken van de bus naar de trap van de boomhut. Boven in de boomhut kunnen aan alle kanten de ramen opengezet worden en hebben we een schitterend uitzicht over het bos. De bear whisperer doet zijn ding en loopt al pratend met de inmiddels gearriveerde beren rond en strooi een soort borrelnootjes voor de beren in het rond. Daarna rijdt hij de bus weg en komt zelf ook boven. Langszaam maar zeker komen er van alle kanten beren. Eerst twee oudere beren, daarna 3 van ongeveer 1,5 jaar. Een van de drie is meer bruin dan zwart de andere zijn veel donkerder. Inmiddels waren er al rond de 10 beren toen we opeens merkte dat de jonkies van 1,5 steeds een bepaalde kant uit keken. En ja hoor daar kwam mama beer en achter haar aan 3 jonkies van dit jaar, 4 maanden oud. Zo lief, wat een hummeltjes. De beren lopen op hun gemak te zoeken en boomstronken om te draaien. De 3 kleintjes vluchten achter elkaar aan de boom in. En overal om de boomhut zitten nu beren. In de boom, in het water, op een boomstam over het water. SCHITTEREND we blijven maar filmen en foto’s maken. Halverwege worden de beren in de boomhut  (wij dus) ook getrakteerd op chippies en ijsthee. Mama beer wil nu graag weg maar 2 van haar jongen durven of willen niet uit de boom. Als mama dreigt weg te lopen beginnen ze te roepen in de boom, zo schattig. Een andere beer komt wat mama betreft te dicht bij de boom waar haar kroost in zit dus gaat in de attack mode. Gelukkig gaat de andere beer weg en durven de kleintjes eindelijk uit de boom te klimmen en rennen achter mama aan.

    ahhhhh lief

Je kunt echt goed zien dat ze zich heel natuurlijk gedragen, op de borrelnootjes na natuurlijk. Ze lopen door de rivier, klimmen in bomen, liggen te rollen op de grond.  Helaas is dan de 2 uur alweer voorbij en gaan we met de bus weer terug.

Dit was echt alle uren boom, boom, boom en nog meer boom dubbel en dwars waard, wat een ervaring. Na 10 minuten rijden zijn we weer in onze kamer en begint het ritueel van foto’s en film op de laptop zetten. Helaas geen blog kunnen schrijven omdat het internet hier zo traag als een slak is, vandaar dat jullie dit pas later lezen.